دکتر رضا مطلوب فوق تخصص عروق و اندوواسکولار
پای کودکان اغلب به صورت ناگهانی رشد می‌کند. برای این که مطمئن شوید پای فرزند شما از کفش یا چکمه‌اش بزرگتر نشده است، اندازه گیری دو ماه یک بار ابعاد پای آنها اهمیت دارد. از نوزادی تا دو سالگی، پای کودکان به طور معمول دو سانتی متر در سال رشد می‌کند. در سنین دو تا پنج سالگی، نرخ رشد اندازه پا کاهش می‌یابد و به ۱.۵ سانتی متر در سال می‌رسد. در نهایت در سنین شش تا یازده سالگی، پای کودکان به طور تقریبی به اندازه یک سانتی متر در سال رشد می‌کند.
کودکان از ده تا هیجده ماهگی شروع به راه رفتن می‌کنند. در محیط‌های داخل خانه استفاده از کفش برای کودکان ضروری نیست. در عوض، بهتر است به کودکان اجازه دهید با پای برهنه یا جوراب‌های بدون ساق راه بروند، این موضوع به تقویت ماهیچه‌های در حال رشد پای کودک کمک می‌کند. در محیط‌های بیرونی، باید از پای کودکان در مقابله با محیط اطراف محافظت شود و برای این کار بهتر است از کفش‌های سبک، منعطف، ترجیحا ساخته شده از الیاف طبیعی و دارای قابلیت تنفس (نظیر کفش‌های کتان، پشمی یا چرمی) استفاده شود.
بهتر است به طور منظم به اندازه گیری دقیق پای کودکان خود بپردازید، زیرا پای کودکان در یک سال و نیم اول زندگی رشد بسیار سریعی دارد. به یاد داشته باشید که کفش‌های نامناسب می‌توانند آسیب‌های غیرقابل برگشتی به بدن کودک وارد کنند. شما می‌توانید از جدول زیر برای تعیین اندازه پای کودک، نسبت به سن و طول پا استفاده کنید.
در ابتدا پای کودک خود را بر روی یک صفحه کاغذی قرار دهید و با مدادی عمود بر سطح، محیط پا را بر روی کاغذ رسم کنید. سپس با کمک خط کش به اندازه گیری بزرگترین فاصله بپردازید و بر اساس طول اندازه گیری شده سایز کفش فرزند خود را از روی جدول به دست آورید.
کفش‌های کودکان باید به خوبی اندازه آنها باشد. بیشتر والدین تلاش می‌کنند کفش‌هایی را خریداری کنند که جای کافی برای حرکت انگشتان کودک داشته باشد. البته توجه به این نکته ضرورت دارد که کفشی به اندازه ۱.۲ تا ۱.۷ سانتی متر بزرگتر از طول پای کودک خریداری شود. این میزان بزرگتر بودن به پای کودک فضای مناسب برای حرکت در زمان راه رفتن و دویدن را می‌دهد.
به این توجه داشته باشید که استاندارد سایز بندی کفش‌ها می‌تواند تا ۱.۵ واحد انحراف داشته باشد. در ۹۱ درصد موارد، سایز کفش‌ها کوچکتر از طول داخلی کفش هستند. بنابرین والدین نمی‌توانند تنها به عدد نوشته شده به عنوان سایز کفش اعتماد کنند و باید خود به انجام اندازه گیری بپردازند.
حتی اگر کفش نیز ظاهر خوبی داشته باشد و تولید کننده اندازه درستی را ارائه کرده باشد، این بدان معنی نیست که کفش گزینه مناسبی برای کودک محسوب می‌شود. والدین وظیفه دارند با در نظر گرفتن تمامی مسائل، بهترین گزینه را برای فرزند خود انتخاب کنند تا از ایجاد آسیب‌های بعدی جلوگیری کنند.
منبع:
جذاب، کامل
بیبی کینگ
به عمل جراحی برای پایین آوردن بیضه به داخل محل اصلی خود در داخل کیسه بیضه، ارکیدوپکسی گفته می شود.
به طور طبیعی بیضه داخل شکم رشد نموده و اغلب در هفته 35 حاملگی خودبخود به سمت کیسه بیضه نزول می کند. گاهی اوقات به دلایل ناشناخته یک یا هر دو بیضه نزول نمی کنند. این بیماری به عنوان بیضه نزول نیافته شناخته می شود. اگر تا 14 ماهگی بیضه به محل اصلی خود نرسید باید جراحی صورت گیرد. بهتر است تا قبل از دو سالگی درمان صورت پذیرد.
سن مناسب عمل جراحی بیضه نزول نکرده، 14 ماهگی است و بهتر است که زیر 18 ماه عمل شود.
جراحی تحت بیهوشی عمومی برای جابجا کردن بیضه به داخل کیسه بیضه صورت می گیرد. برش کوچکی در ناحیه کشاله ران داده می شود و لوله های مرتبط به بیضه تا حد ممکن آزاد می شوند که به راحتی به کیسه بیضه برسد. بیضه داخل کیسه ثابت شده و پوست ناحیه کشاله ران و کیسه بیضه ترمیم می شود.
تورم بیضه، درد پس از عمل جراحی، خونریزی یا عفونت محل جراحی، اسکار ایجاد شده در دراز مدت، تخریب بیضه یا کیسه بیضه در حین عمل، وجود قرمزی و ترشح چرکی در محل جراحی، افزایش درجه حرارت بدن، برگشت بیضه به محل قبلی خود که 12-6 ماه پس از عمل اولیه ترمیم مجدد صورت می گیرد، از عوارض ارکیدوپکسی هستند.
برای مطالعه مطالب بیشتر در مورد درمان بیضه نزول نیافته اینجا را کلیک کنید
این فرایند لخته های خونی درون ورید ها را بدون جراحی از بین می برد. دارو های ضد لخته یا ترومبولیتیک به صورت مستقیم به محل قرار گیری لخته خون، تزریق می شوند. فرایند ترومبولیز با هدایت کاتتر معمولا در بیمارستان و توسط جراح عروق انجام می شود. در این فرایند، پزشک، کاتتر را به وریدی از پا وارد کرده و آن را تا محل قرار گیری لخته هدایت می کند.
همزمان نیز روند پیشرفت فرایند بر روی یک نمایشگر اشعه ایکس نمایش داده می شود. هنگامی که نوک کاتتر به لخته وارد می شود، دارو های تجزیه کننده لخته (همچون اوروکیناز) از طریق کاتتر به لخته خون وارد می شوند. در اغلب موارد، از بین رفتن کامل لخته، چندین روز به طول می انجامد.
جراح عروق با استفاده از اشعه ایکس (ونوگرام) یا امواج فراصوت می تواند روند درمان را مشاهده و پایش کند. علاوه بر این موارد، او می تواند با استفاده از تصاویر بدست آمده از اشعه های ایکس یا امواج صوتی، تنگی یا آسیب دیدگی دیواره ورید را بررسی کند.
تنگی های وریدی امکان تشکیل لخته های خونی را در آینده فراهم می کنند. این تنگی ها را می توان به وسیله ونوگرافی تشخیص و به وسیله آنژیوپلاستی یا استنت گذاری درمان کرد. تکنیک های مداخله ای جدیدی که داروها و ابزار های تخصصی را با یکدیگر به کار می گیرند، سبب ارتقای گسترده درمان ترومبوز ورید های عمقی می شوند.
پزشکان تقریبا ۱۰ سال پیش فرایندی غیر جراحی را برای درمان ترومبوز ورید های عمقی (DVT) ایجاد کردند که ترومبولیز با هدایت کاتتر (CDT) نام داشت. در این فرایند، دارو هایی تحت هدایت آزمایش های تصویر برداری به صورت مستقیم به لخته وارد می شدند. این دارو ها به جای اینکه از طریق یک خط وریدی در بازو وارد خون شوند، به وسیله کاتتری در ورید به لخته می رسیدند.
متخصصان در چند سال گذشته تلاش کرده اند تا با ارتقا فرایند CDT به استفاده از آن در درمان DVT ادامه داده و آن را در زمان کوتاه تر و با خطرات کمتری انجام دهند.
و حالا پس از سالها تلاش، سه تکنیک به وجود آمد که دارو ها و ابزار های از بین برنده لخته ها را به صورت همزمان به کار می برند.
در این روش، داروی ضد لخته رقیق با فشار زیاد به محل لخته تزریق می شود. مزیت این تکنیک رسیدن دارو به سطوح بیشتری از لخته می باشد. تجزیه شدن نسبی لخته حدود نیم ساعت به طول می انجامد. پس از گذشت این زمان، دوباره افشانه قدرتمندی از محلول سالین، درون ورید اعمال می شود. افشانه های محلول سالین، سبب کشیده شدن لخته به داخل کاتتر شده و پس از آن جراح عروق، لخته را از بدن خارج می کند.
در این فرایند دو بالون متورم شده در دو طرف لخته قرار می گیرند تا از حرکت بخش های آن به دیگر نواحی بدن جلوگیری کنند. سپس پزشک یک سیم را به داخل لخته هدایت کرده و شروع به چرخاندن آن می کند تا لخته به تکه های متعدد تبدیل شود. در مرحله بعد تکه های لخته به درون کاتتر مکش شده و از بدن خارج می شوند. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) به تازگی Trellis را به عنوان یک روش انفوزیون کاتتری دارو برای رفع لخته های عروقی تایید کرده است.
ترومبکتومی هلیکس یک ابزار کوچک در انتها به دور ورید قرار گرفته و با ایجاد کردن جریانی چرخنده در خون، سبب شکسته شدن لخته می شود. در مرحله بعد، بخش های مختلف لخته از ورید خارج می شوند. تکنیک هلیکس توسط سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان لخته های پیوند عروقی دیالیز تایید شده است. پیوند عروقی دیالیز، پیوندی بین یک ورید و شریان است. علاوه بر این، روش هلیکس به صورت تایید نشده نیز برای درمان ترومبوز ورید های عمقی استفاده می شود.
بروز تنگی یا آسیب دیدگی یک ورید، امکان انجام آنژیوپلاستی توسط جراح عروق را ضروری می کند. آنژیوپلاستی، فرایندی است که در آن یک کاتتر تحت هدایت تصویر برداری اشعه ایکس به محل تنگی وارد شده و با باد کردن بالون متصل به آن، تنگی برطرف می شود. در بسیاری از موارد، یک استوانه کوچک و تور مانند به نام استنت از طریق کاتتر در ورید جایگذاری می شود تا از بسته شدن و تنگی مجدد ورید جلوگیری شود.
تغییرات رفتاری می توانند در پیشگیری از ابتلا به وریدهای واریسی مفید باشند. از جمله این اقدامات می توان به موارد زیر اشاره کرد:
✅ پاهای خود را از ناحیه مچ پا و نه از زانو، بر روی هم قرار دهید.
✅ از پوشیدن کفش های پاشنه بلند خودداری کنید؛ زیرا این نوع کفش ها استفاده از عضلات پشت ساق پا را محدود می کنند.
✅ از پوشیدن لباس های تنگ که جریان خون رونده به کشاله ران یا عضلات پشت ساق پا را محدود می کنند، اجتناب کنید.
✅ از نشستن یا ایستادن به مدت طولانی خودداری کنید.
✅ زمانی را به بالا نگه داشتن پاها یا راه رفتن اختصاص دهید. این کار به عبور جریان خون و پیشگیری از نارسایی دریچه عروق کمک می کند.
✅ استفاده از جوراب واریس نسبت به بانداژ های پلاستیکی برتری دارد.
برگرفته از مقاله:
دکتر رضا مطلوب فوق تخصص عروق و اندوواسکولار
تبدیل مواد معدنی به کریستال در مثانه باعث ایجاد سنگ مثانه می شود. علائم سنگ مثانه شامل درد پشت و شکم و مشکل در دفع ادرار به همراه سوزش ادرار می باشد.
سنگ مثانه گاهاً می تواند بدون علامت خاصی باشد ولو آنکه این سنگ ها بزرگ باشند. اما در صورتی که سنگ به دیواره مثانه خراشیده شده یا مسیر جریان ادرار را مسدود نماید، می تواند موجب ایجاد علائم زیر شود:
· درد ناحیه پایین شکم
· ادرار دردناک
· تکرر ادرار
· مشکل در دفع ادرار یا قطع شدن و ایجاد وقفه در جریان ادرار
· وجود خون در ادرار
· ادرار تیره رنگ یا ادرار با رنگ تیره غیرطبیعی
· چنانچه سنگ، دهانه خروجی مثانه را مسدود کند، احتباس ادراری یا التهاب مثانه (سیستیت) ایجاد می شود.
سنگ مثانه در افراد بالای 45 سال و در مردان بیشتر از زنان است. سنگ مثانه عموماً بین 2 تا 20 میلیمتر است اما می تواند از این هم بزرگتر باشد.
در صورت تخلیه نشدن کامل مثانه و باقی ماندن ادرار در آن، کریستالیزه شدن ادرار اتفاق می افتد و منجر به تشکیل سنگ مثانه می شود. بزرگ شدن غده پروستات، آسیب رسیدن به اعصاب، عفونت های متناوب مجاری ادراری یا وجود بافت و مواد خارجی در داخل مجاری ادرار همگی باعث باقی ماندن ادرار در مثانه می شوند. گاهی حرکت سنگ های کوچک کلیه از داخل حالب به مثانه نیز می توانند منجر به تشکیل سنگ مثانه شوند.
غده پروستات در کنار مثانه آقایان قرار دارد و ناحیه ای که ادرار از آن خارج می شود ( حالب ) را کامل پوشانده است. با بالا رفتن سن آقایان، پروستات بزرگتر شده و به حالب فشار می آورد و در نتیجه جریان ادرار با مشکل مواجه می شود. نتیجه همین امر سبب باقی ماندن ادرار در مثانه و تشکیل سنگ مثانه می شود.
از دیگر علل تشکیل سنگ مثانه می توان به التهاب پروستات، قرار گرفتن سوند در مجرای ادرار، ضایعات عصبی، مثانه نوروژنیک و ... نام برد.
نوشیدن آب فراوان کمک بسیاری به دفع سنگ های مجاری ادراری از قبیل کلیه و مثانه و حالب می کند به طوری که بیشتر از 2 لیتر در روز ادرار داشته باشید.
برخی منابع مصرف آب ترب سیاه را در درمان سنگ مثانه مؤثر دانسته اند. بعلاوه عرق خار شتر، گیاه خارخاسک و کرفس به اندازه 4 لیوان در روز نیز می تواند اثر بخش باشد. برخی محققان بر تأثیر آویشن و گزنه و اسطوخودوس و بابونه بر دفع سنگ ریزه های مثانه نیز تأکیده کرده اند.
البته سنگ های بزرگتر و سنگ های شاخ گوزنی که در صورت حرکت کردن می توانند باعث خراشیده شدن دیواره کلیه و مثانه شوند باید سریعاً با روش های درون اندامی، برون اندامی یا جراحی باز عمل شده و از بدن خارج شوند.
منابع:
https://namnak.com/%D8%B3%D9%86%DA%AF-%D9%85%D8%AB%D8%A7%D9%86%D9%87.p51632
تومور کاروتید بادی که به آن کمودکتوما (chemodectoma) یا پاراگانگلیوما (paraganglioma) نیز می گویند، توموری است که در یک سمت از گردن و دقیقا جایی که شریان خونی بزرگ کاروتید تبدیل به رگ های کوچکتر انتقال دهنده خون به مغز می شوند، شکل می گیرد و به مرور زمان رشد می کند.
به مجموعه سلول هایی که در اطراف این ناحیه قرار دارند، کاروتید بادی یا گلوم کاروتید می گویند. تومور هایی که در این ناحیه ایجاد می شوند جان فرد را به خطر نمی اندازند اما ممکن است خیلی زود رشد کرده و به رشته های عصبی و رگ های خونی کنار خود، فشار وارد کنند. در نتیجه شاهد بروز آسیب دیدگی در آن ها خواهیم بود. در برخی از موارد به جای یک تومور تکی، با چندین تومور کوچک در ناحیه کاروتید بادی مواجه می شویم.
تومور کاروتید بادی ممکن است در همان ابتدا علائم خاصی را در افراد ایجاد نکند، اما معمولا می توان آن را به عنوان یک ضایعه بدون درد و با رشد کم در بخشی از گردن احساس کرد. با بزرگتر شدن این تومور ، در عرض چندین سال، ممکن است شاهد بروز علائم خاصی باشیم که از جمله آن ها می توان به موارد زیر اشاره داشت:
ایجاد تغییراتی در صدای فرد
سرعت رشد تومورهای کاروتید بادی بسیار کند است و یک مشکل اورژانسی به حساب نمی آیند. اما هر فردی که به داشتن آن ها مشکوک است و یا وجود تومور در ناحیه گردن وی تایید شده باشد باید حتما جهت ارزیابی دقیق به سراغ یک جراح عروق برود.
منبع: