فشار خون بالا به رگ های خونی موجود در کلیه ها آسیب می زند و توانایی آن ها را کاهش می دهد. وقتی فشار جریان خون زیاد باشد، رگ ها کمی کشیده می شوند تا خون بتواند راحت تر از آن ها عبور کند. درنتیجه، این کشش به رگ های خونی بدن (از جمله رگ های خونی کلیه) صدمه می زند و آن ها را ضعیف می کند.
اگر رگ های کلیه آسیب ببینند، کلیه دیگر نمی تواند ضایعات و مایعات اضافه را از بدن خارج کند. درنتیجه این مایعات داخل خون می مانند و به دلیل زیاد بودن حجم مایعات داخل خون، فشار خون از قبل هم بیشتر می شود.
این مسئله بدن را وارد چرخهای خطرناک می کند؛ هرچه فشار خون بیشتر شود تصفیه خون کمتر و درنتیجه فشار دوباره بیشتر و بیشتر می شود.
در آمریکا، فشار خون بالا، بعد از دیابت دومین دلیل نارسایی کلیه به حساب می آید. به علاوه، میزان ابتلا به فشار خون از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ حدود ۷/۷ درصد افزایش یافتهاست.
بیشتر افرادی که فشار خون دارند، هیچ علائمی از خودشان نشان نمی دهند. فقط در موارد نادر فشار خون بالا ممکن است کمی باعث سردرد شود.
بیماری های کلیوی هم در مراحل اولیه علائمی از خودشان نشان نمی دهند. زمانی که این بیماری کمی پیشرفت کند، شخص ممکن است دچار نوعی تورم به نام ادیما یا دراپسی شود.
وقتی کلیه ها نتوانند مایعات و نمک اضافه را از بدن دفع کنند، این مایعات در فضای زیر پوست (یا مایعات میانبافتی موجود در پلاسما) تجمع می کنند و باعث ورم کردن پا، قوزک پا و گاهی نیز ورم کردن دست و صورت می شوند. از علائم دیگر نارسایی کلیه می توان به موارد زیر اشاره کرد:
کم شدن اشتها
حالت تهوع
استفراغ
احساس بیحالی یا خستگی
نداشتن تمرکز حواس
مشکل در خوابیدن
افزایش یا کاهش ادرار
بیحسی یا خارش پوست
خشکی پوست
سردرد
کاهش وزن
تیره شدن رنگ پوست
گرفتگی و درد عضلات
کوتاه بودن نفس ها
درد قفسه سینه