کاربرد پماد آسیکلوویر

پماد آسیکلوویر برای چیست؟

آسیکلوویر یا پماد آلوویر خود ویروس هرپس را درمان نمی کند و از سرایت ویروس به شخصی دیگر و بروز دوباره ی آن در آینده جلوگیری نمی کند. این پماد فقط علائم را کاهش می دهد. همچنین برای نتیجه گیری بهتر برای این دارو باید نکاتی را رعایت کرد که در ادامه به آن پرداخته خواهد شد.

چگونه از پماد آلوویر استفاده کنیم؟

بروشور اطلاعات بیمار را که می توانید از داروسازتان تهیه کنید، مطالعه کنید. اگر هرگونه سوالی دارید با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید.

آسیکلوویر را در مواجهه با اولین نشانه ی بیماری (مانند مور مور، سوزش، قرمزی) استفاده کنید. دست های خود را با آب و صابون قبل و بعد از استفاده از این دارو بشویید. نواحی آسیب دیده را قبل از بکار بردن دارو تمیز و خشک کنید. دارو را در محل آسیب دیده استعمال کنید و به آرامی بمالید. دارو را معمولا پنج بار در روز (هر 3 تا 4 ساعت) به مدت چهار روز برای تبخال ها یا مواردی که پزشکتان دستور داده است استفاده کنید. به مقدار لازم پماد استفاده کنید تا تمام نواحی آسیب دیده (تبخال ها و مناطقی که سوزش، مور مور یا قرمزی دارند) را پوشش دهد.

این دارو را باید به گونه ای مصرف کنید که پزشک توصیه کرده است. تمامی اطلاعاتی را که به شما داده می شوند باید بخوانید. همچنین از موارد زیر پیروی کنید:

• حتی در صورت بهبودی علائم، دارو را به گونه ای مصرف کنید که به شما توصیه شده است.
• پماد آسیکلوویر را به صورت خوراکی مصرف نکنید و فقط بر روی پوستتان اعمال کنید. این پماد نباید با دهان، بینی و چشم ها تماس داشته باشد زیرا می تواند سبب سوختگی شود.
• قبل و بعد از استفاده دست های خود را بشویید.
• قبل از استفاده نواحی مد نظر را تمیز کنید. همچنین، از خشک شدن آن نواحی اطمینان حاصل کنید.
• یک لایه نازک از پماد را بر روی پوست مورد نظر قرار داده و به آرامی مالش دهید.
• برای قرار دادن پماد بر روی پوست از یک دستکش کشی استفاده کنید. این کار به جلوگیری از انتشار عفونت کمک می کند.

⛔ این دارو را فقط بر روی پوست اعمال کنید و بر روی چشم ها، بینی، داخل دهان یا درون واژن استفاده نکنید. اگر دارو به هر کدام از نواحی گفته شده رسید با مقدار زیادی آب آن ناحیه را بشویید.

چه میزان باید از پماد آسیکلوویر مصرف کنیم؟

مقدار مصرف پماد آلوویر بستگی به وضعیت پزشکی، نوع بیماری و پاسخ به درمان دارد. این دارو را در دفعات بیشتر و یا مدت طولانی تر از میزانی که تجویز شده مصرف نکنید.

این دارو را به طور منظم استفاده کنید تا بیشترین استفاده را از آن ببرید. این دارو هنگامی به بهترین عملکرد خود می رسد که مقدار داروی جذب شده توسط پوست در مقداری معین باقی بماند.

بنابراین این دارو را در فواصل زمانی مساوی مصرف کنید. جهت یادآوری بهتر، این دارو را در زمانی مشخص در هر روز استفاده کنید. برای جلوگیری از شسته شدن دارو پس از استعمال آن دوش نگیرید و به شنا و حمام نروید.

برای خواندن مطلب زیر اینجا ر ا کلیک کنید:

نکات لازم در هنگام مصرف پماد تبخال

کاربرد اسپری های تنفسی

اسپری های تنفسی برای چه نوع تنگی نفس هایی مناسب هستند؟

به طور کل می توان تنگی نفس ها را به دو دسته قلبی و ریوی تقسیم کرد. به عبارت دیگر ممکن است تنگی نفس منشا قلبی داشته باشد و یا اینکه علت تنگی نفس ریوی باشد. در مواقعی که تنگی نفس منشا قلبی دارد معمولن درمان شامل تجویز داروهای قلبی (نظیر داروها ادرارآور) و یا در موارد نیاز استفاده از روش های بازکردن عروقی (مثل استنت گذاری یا جراحی قلب باز) است. فراموش نکنید که اسپری های تنفسی که در مورد آنها در این متن صحبت می کنیم معمولن تاثیری بر روی بیماری های قلبی ندارند و کاربرد اصلی این اسپری های زمانی است که فرد دچار بیماری ریوی است.

بهترین‌ اسپری‌ها برای تنگی نفس

با در نظر گرفتن نکات گفته شده، مروری سریع داشته باشیم بر مهم ترین این داروها :

۱. اسپری سالبوتامول

مشهورترین و قدیمی ترین اسپری تنفسی که احتمالن در بین اطرافیانتان دیده اید اسپری سالبوتامول است. این اسپری آبی رنگ معمولن در افرادی استفاده می شود که به حساسیت راه های هوایی یا آسم مبتلا هستند. این اسپری از طریق گشادکردن مسیرهای تنفسی به افزایش جریان ورودی هوا به داخل ریه ها کمک می کند و در فردی که دچار تنگی نفس به علت حساسیت شده است می تواند باعث بهبود علایم شود. البته این اسپری کوتاه اثر است و معمولن بعد از مدتی کوتاه اثرش از بین می رود بنابراین تنها برای حملات تنفسی گزینه ی مناسبی است. طپش قلب و لرزش دست هم از عوارض استفاده از این اسپری است.

۲. اسپری آتروونت (ایپراتروپیوم بروماید)

این اسپری برای تنگی نفس که به طور شایعی در بیماران آسمی و بیماران مبتلا به بیماری های تنفسی مزمن (COPD) استفاده می شود با کاهش التهاب و هم چنین گشادی راه های هوایی به تنفس بهتر کمک می کند. آثار درمانی این اسپری معمولن بین ۱۵ تا ۳۰ دقیقه پس از مصرف شروع می شود و تا حدود ۵ ساعت نیز اثربخشی دارد. خشکی دهان از عوارض مهم این اسپری است

۳. اسپری فلوتیکازون

این اسپری از خانواده ی داروهای کورتیکواستروئیدی یا کورتون هاست و در بیمارانی که به حساسیت راه های هوایی مبتلا هستند (نظیر آسم) از طریق کاهش التهاب می تواند به بهبود علایم منجر شود. سرفه و برخی عفونت های راه های تنفسی در استفاده ی مکرر از این اسپری ها دیده شده است. در کل جز با تجویز پزشک استفاده از این دارو توصیه نمی شود

۴. اسپری بودزوناید

اسپری بودزوناید که با نام تجاری Pulmicort نیز شناخته می شود داروی دیگری از دسته ی کورتون هاست که در بیماران با آلرژی تجویز می شود. قدرت نسبی این اسپری از فلوتیکازون بیش تر است و قابلیت اثربخشی بیش تری دارد ولی به طور کل عوارض همراه آن نیز می تواند بیش تر باشد بنابراین در استفاده از آن باید دقت بیش تری کرد.

ادامه مطلب...

یائسگی در مردان

آیا مردان هم یائسه می شوند؟

در حالی که افزایش سن بر سطوح هورمون های جنسی مردانه در مردان تاثیر دارد اما نمی توان این فرایند را شبیه به یائسگی زنان دانست.

برخی محققان این علائم را به وضعیتی به نام افت آندروژن در مردان میان سال (ADAM) یا هیپو گونادیسم دیر رس نسبت می دهند. هیپو گونادیسم هنگامی بروز می دهد که اندام های تولید سلول های جنسی دچار پیری و افت عملکرد می شوند.

در حالی که این بیماری تنها ۲.۱ درصد مردان را تحت تاثیر قرار می دهد، یائسگی بخشی طبیعی از تکامل جنسی یک زن به شمار می رود.

شیوع این وضعیت در مردان همگام با افزایش سن بیشتر شده اما مرحله ای از تکامل آن ها به شمار نمی رود. هنگامی که مردان سه علامت جنسی را به همراه افت سطح آندروژن به زیر ۱۱ نانومول بر لیتر را تجربه می کنند، تشخیص هیپو گونادیسم دیر رس برای آن ها تایید می شود.

علائم یائسگی مردان

یائسگی در زنان سبب افت شدید سطح هورمون های استروژن و پروژسترون در زمان نسبتا کوتاهی می شود. استروژن و پروژسترون هورمون های جنسی زنانه هستند. علائم وضعیتی که مردم آن را با عنوان یائسگی مردان می شناسند، آهسته تر و با شدت کمتری نسبت به یائسگی زنان بروز می دهند.

کاهش سطح هورمون مردانه یا تستوسترون نسبت به افت هورمون ها در یائسگی زنان با شدت کمتری همراه است.

علائم و نشانه های مختلفی که برخی افراد به یائسگی مردان نسبت می دهند شامل موارد زیر هستند:

• گر گرفتگی
• تحریک پذیری و افت خلق و خو
• کاهش توده عضلانی
• تعریق زیاد
• تجمع چربی در اطراف شکم و سینه
• خشکی و نازکی پوست

یک مطالعه دریافت که کاهش میل جنسی، کاهش تعداد نعوظ های صبحگاهی و اختلال نعوظ رایج ترین علائم یائسگی مردان هستند.

این مطالعه علائم دیگری را نیز همچون کاهش انرژی، عدم توانایی راه رفتن بیش از ۱ کیلومتر و مشکل در انجام فعالیت های فیزیکی شدید همچون دویدن یا بلند کردن اجسام سنگین بیان دارد.

زانو زدن و خم شدن نیز می توانند دشوار تر شوند. افسردگی و خستگی می توانند از نتایج تغییر در سطح هورمون های مردانه باشند

مردان در چند سالگی یائسه میشوند؟

مردان پس از رسیدن به سن ۳۰ سالگی، دچار ۱ درصد افت سطح هورمون تستوسترون به ازای هر سال می شوند. با این وجود، پزشکان باور ندارند که کاهش تستوسترون ناشی از پیری در مرکز علائم یائسگی مردان قرار دارد.

در صورتی که این علامت با علائم دیگر ارتباط داشت، تمامی مردان باید آن را تجربه می کردند که چنین چیزی مشاهده نمی شود. این فرایند پیچیده بوده و می تواند علائم متفاوتی را در افراد مختلف ایجاد کند. در حالی که این علائم اغلب در مردان مسن تر و مبتلا به افت سطح تستوسترون رخ می دهند اما در مردان مسن مبتلا به بیماری قلبی، چاقی، فشار خون بالا و دیابت نوع ۲ نیز دیده می شود.

چنین اطلاعاتی بیانگر آن هستند که سطوح متغییر هورمون های مردانه تنها عامل مرتبط با این وضعیت نیستند.

دیگر عوامل خطر یائسگی مردان شامل مشکلات زمینه ای همچون موارد زیر می شوند:

1. عدم تحرک بدنی
2. مصرف سیگار
3. مصرف الکل
4. اضطراب
5. استرس
6. کمبود خواب

اختلال نعوظ می تواند در اثر تغییر در عروق خونی یا یک مشکل عصبی به وجود آید. برخی مردان دچار تاثیر روانشناختی بحران میان سالی می شوند که در این مرحله نسبت به هدف ‌های حرفه‌ ای و شغلی یا زندگی شخصی خود نگران می شوند.

این موارد می توانند عامل افسردگی باشند که طیفی از عوامل را برانگیخته و به علائم جسمی افت آندروژن میان سالی منجر می شود. کمبود خواب، تغذیه‌ نامناسب، عدم تحرک، سیگار کشیدن، مصرف الکل و کاهش اعتماد به نفس نیز می‌تواند باعث اختلال نعوظ شود.

هیپو گونادیسم یک بیماری است که در آن بیضه ها به مقدار کافی هورمون تولید نمی کنند. در مردن جوان تر این عارضه می تواند به تاخیر در بلوغ منجر شود. در صورتی که این بیماری در سنین بالا تر رخ دهد احتمالا با چاقی، دیابت نوع ۲ و علائم افت آندروژن در میان سالی همراه است.

مطالب بیشتر...

کاراته و انواع سبک های آن

کاراته یکی از محبوب ترین ورزش‌های رزمی جهان محسوب می‌شود. ورزش‌های رزمی به ایجاد هماهنگی میان اعضای بدن و ایجاد تمرکز ذهنی می‌پردازند. در این متن می‌خواهیم به کاراته، سبک‌های اصلی این ورزش، قواعد و مزایای تمرینات آن بپردازیم.

کاراته چیست؟

کاراته به صورت ورزش دفاع بدون اسلحه از خود تعریف می‌شود. این ورزش شامل روش‌های دفاعی و تهاجمی پویایی است که از تمامی اعضای بدن برای برتری فرد در مواجهه با افراد متخاصم استفاده می‌کنند.

کاراته به عنوان دفاع شخصی

کاراته یکی از دینامیک ترین شکل‌های ورزش‌های رزمی محسوب می‌شود. یک کاراته کا (karateka) آموزش دیده می‌تواند میان ذهن و بدن خود توازن برقرار کند، در نتیجه فرد می‌تواند به میل خود نیروی فیزیکی قابل توجهی را در موقعیت‌های مورد نیاز استفاده کند.

بنابراین، قدرت بدنی زیاد، یک کاراته کای قدرتمند ایجاد نمی‌کند، بلکه توانایی فرد در هماهنگ سازی جسم و بدن، وی را به یک کاراته کار قدرتمند تبدیل می‌کند. یکی از نکات مثبت کاراته این است که به کوچک ترین افراد نیز قدرت مبارزه با هر فرد متخاصمی را می‌دهد.

فواید ورزش کاراته

در زندگی روزمره و در اغلب موارد ما ارزش تمرین برای سلامت ذهنی و جسمی خود را فراموش می‌کنیم. تمرینات کاراته به هماهنگی اجزای بدن کمک می‌کنند، پاسخ‌های بدن را سریع تر و استقامت فرد را بیشتر می‌کنند.

تمرینات حرفه ای کاراته، موجب ایجاد آرامش در فرد می‌شوند، فرآیند فکری شفاف تری برای وی ایجاد می‌کنند، بینش عمیق تری به توانایی‌های ذهنی فرد ایجاد می‌کنند و اعتماد به نفس وی را افزایش می‌دهند. در این مورد، کاراته پایان مسیر نیست، این ورزش ابزاری برای رفع دغدغه‌های ذهنی فراهم می‌کند. کاراته فعالیتی است که افزایش سن مانعی برای آن ایجاد نمی‌کند. در عوض افزایش سن مهارت فرد در ایجاد هماهنگی بیشتر میان ذهن و بدن را افزایش می‌دهد.

سبک های کاراته

مطمئنا هر کدام از ما تعریف مشخصی از سبک در ذهن خود داریم، احتمالا نام شوتوکان (Shotokan)، گوجوریو (Goju-Ryu) و شورین ریو (Shorin-Ryu) را پیش از این شنیده اید، اما در این جا می‌خواهیم به توضیح بیشتر در مورد مفهوم سبک بپردازیم. سبک کاراته، به روش جهان بینی ورزشکار گفته می‌شود، سبک کاراته راهی است که فرد برای بیان حرکات کاراته از آن استفاده می‌کند. زمانی که به یک سبک تعلق دارید، کاراته را به صورت یک کل نمی‌بینید بلکه آن را به صورت جزئی از یک کل درک می‌کنید.

موضوع سبک مشابه پوشیدن عینک‌های رنگی است. اگر عینک قرمز به چشم بزنید، جهان را قرمز رنگ می‌بینید، اگر از عینک آبی رنگ استفاده کنید، جهان را به رنگ آبی می‌بینید. این که جهان آبی یا قرمز است، توهمی بیش نیست. عینک‌های شما تنها بخشی از واقعیت را نشان می‌دهند و به معنای کل واقعیت نیستند. بنابراین یک سبک کاراته به طور کلی ماهیت کاراته را نمایندگی نمی‌کند.

چهار سبک اصلی کاراته سبک‌های گوجو ریو، شوتوکان ریو، وادو ریو و شیتو ریو هستند. هر کدام از این شکل‌ها به نحوی از کاراته ایجاد شده توسط گیچین فوناکوشی نشئت گرفته اند. هر کدام از این روش‌ها تکنیک‌های خود را دارند که به میزان زیادی بر اصول اصلی کاراته تکیه دارند. با این وجود، این سبک‌ها راه‌هایی برای هر سبک ارائه می‌دهند که خود را از دیگری متمایز کنند و در عین حال مفاهیم بنیادین را حفظ نمایند.

گوجو ریو

گوجو ریو سبکی از کاراته است که در سال 1930 توسط چوجون میاگی (Chojun Miyagi) ایجاد شده است، این فرد خود شاگرد کانریو هیگاونا (Kanryo Higaonna) بوده است. این سبک شامل حرکات ضد حمله نیرومند در وضعیت‌های تهاجی و حرکات دفاعی چرخشی و نرم در موقعیت‌های دفاعی است که شبیه جیجوتسو هستند. این سبک از قدرت تنفس و مجموعه ای از حالت‌ها استفاده می‌کند که تکنیک‌های نرم و سخت را ممکن می‌کنند و به افراد امکان نمایش تفاوت میان این سبک با سبک‌های دیگر را می‌دهد.

شوتوکان

شوتوکان ریو سبکی است که توسط گیچین فوناکوشی (Gichin Funakoshi) ایجاد شده است و وی از نام مستعار خود در شعر برای نام گذاری آن استفاده کرده است. فوناکوشی پس از تحصیل در اکیناوا، به توکیو نقل مکان می‌کند و در سال 1938 این سبک را پایه گذاری می‌کند. این سبک از حالت‌های متنوع و روش‌های خطی استفاده می‌کند و به هنرجو امکان وارد کردن ضرباتی شگفت انگیز به شکلی سریع و کارآمد را می‌دهد، در این راه هنرجو می‌تواند از دست‌ها، آرنج، زانو و پنجه پا برای وارد کردن ضربه استفاده کنند. این سبک کاراته محبوب ترین سبک کاراته محسوب می‌شود و در سرتاسر جهان طرفداران زیادی دارد.

وادو ریو

این سبک از کاراته، انشعابی از شوتوکان محسوب می‌شود و به ایجاد توازن میان حرکات می‌پردازد و شباهت زیادی به هنر رزمی جیجوتسو دارد. هینوری اتسوکا (Hienori Otsuka) در سال 1939 این شکل روحانی از کاراته را خلق کرد. به جای تمرکز بر تقابل‌های رو در رو، این سبک به هنرجو نحوه حرکت بدن برای جلوگیری از حملات را می‌آموزد. تمایز این روش به سبک‌های دیگر کاراته، استفاده از حالت‌های ایستاده کوتاه تر در مقایسه با باقی سبک‌ها است.

شیتو ریو

این سبک در سال 1928 و توسط کنوا مابونی (Kenwa Mabuni) پایه گذاری شد و تمرکز اصلی آن بر ایجاد ضربات قدرتمند دقیق است. تاکید زیاد بر تکنیک در این سبک، در پنجاه کاتایی مشخص است که هنرجویان می‌آموزند، این پنجاه کاتا، حرکات از پیش تعیین شده ای برای حمله و دفاع هستند. در اغلب موارد، این کاتاها به صورت بخشی از رقابت نمایش داده می‌شوند و نحوه انجام این حرکات بر روی هنرجویان آموزش داده می‌شود. این سبک ویژه نیازمند قدرت بدنی زیادی برای انجام حرکات است.

در مورد کاراته در لینک زیر بیشتر بخوانید:

http://espinclub.ir/9677/