اپی دیدیم چیست؟
اپی دیدیم زائده ای بالای بیضه است که محل ذخیره نطفه بوده و عفونت آن با یک دوره درمان با داروی ضد میکروب معمولا عفونت از بین خواهد رفت، درمان و بهبودی بطور معمول و کامل صورت خواهد گرفت.
زائده اپی دیدیمیس می باشد، که بالای بیضه قرار گرفته و نقش مهمی در تبدیل نطفه های نارس به نطفه های طبیعی دارد.
بنابراین باید توجه داشت که چنانچه اگر این دو زائده مهم دچار عفونت شود و به موقع درمان صورت نگیرد، باعث ناباروری مردان خواهد شد.
تشخیص عفونت اپی دیدیم
اپی دیدیمیت به معنی التهاب اپیدیدیم است که معمولا علت عفونی دارد.عفونت در بیضه ها اورکیت نام دارد و ممکن است است با عفونت اپیدیدیم توسط بیمار و همچنین پزشک اشتباه گرفته شود.
چون بیضه و اپیدیدیم در کنار هم قرار دارند، گاهی اوقات برای پزشک مشکل است که تشخیص دهد کدامیک دچار التهاب یا عفونت شده است،
به همین علت اصطلاح اپیدیدیمو-اورکیت بکار می رود. شایع ترین علامت این بیماری عفونی( بیضه و اپیدیدیم )،درد می باشد.
علائم عفونت بیضه و اپی دیدیم
علائم سریعا بوجود می آیند، ظرف یک یا چند روز. بیضه و اپی دیدیم سریعا ورم می کندو اسکروتوم بزرگ، حساس و قرمز و بسیار دردناک می شود. اگر علت این بیماری بعلت عفونت در جای دیگر باشد، علائم عفونت در بیضه و اپی دیدیم دیده می شود.
اگر چنانچه عفونت ادراری هم داشته باشد، علائم سوزش، تکرر ادرار و ترشح مجرا نیز ممکن است در فرد وجود داشته باشد. برای تشخیص آزمایش کامل ادرار و کشت و همچنین کشت ترشح مجرا ضروری می باشد.
همیان طور که گفته شد شایع ترین علامت عفونی شدن اپی دیدیم درد در ناحیه بیضه هاست ولی بیمار ممکن است نشانه های زیر را هم تجربه کند :
تب خفیف همراه با لرز
فشار به بیضه ها
درد در ناحیه لگن
قرمزی و حرارت در کیسه بیضه (اسکروتوم)
غده لنفاوی بزرگ شده در کشاله ران
درد در هنگام سکس و انزال
درد در هنگام ادرار یا حرکت شکم
زود ادراری و ادرار مکرر
ترشحات غیر عادی از آلت
خون در منی
منبع...
دکتر هوشنگ قوامی
جراح و متخصص کلیه مجاری ادراری
پای کودکان اغلب به صورت ناگهانی رشد می‌کند. برای این که مطمئن شوید پای فرزند شما از کفش یا چکمه‌اش بزرگتر نشده است، اندازه گیری دو ماه یک بار ابعاد پای آنها اهمیت دارد. از نوزادی تا دو سالگی، پای کودکان به طور معمول دو سانتی متر در سال رشد می‌کند. در سنین دو تا پنج سالگی، نرخ رشد اندازه پا کاهش می‌یابد و به ۱.۵ سانتی متر در سال می‌رسد. در نهایت در سنین شش تا یازده سالگی، پای کودکان به طور تقریبی به اندازه یک سانتی متر در سال رشد می‌کند.
کودکان از ده تا هیجده ماهگی شروع به راه رفتن می‌کنند. در محیط‌های داخل خانه استفاده از کفش برای کودکان ضروری نیست. در عوض، بهتر است به کودکان اجازه دهید با پای برهنه یا جوراب‌های بدون ساق راه بروند، این موضوع به تقویت ماهیچه‌های در حال رشد پای کودک کمک می‌کند. در محیط‌های بیرونی، باید از پای کودکان در مقابله با محیط اطراف محافظت شود و برای این کار بهتر است از کفش‌های سبک، منعطف، ترجیحا ساخته شده از الیاف طبیعی و دارای قابلیت تنفس (نظیر کفش‌های کتان، پشمی یا چرمی) استفاده شود.
بهتر است به طور منظم به اندازه گیری دقیق پای کودکان خود بپردازید، زیرا پای کودکان در یک سال و نیم اول زندگی رشد بسیار سریعی دارد. به یاد داشته باشید که کفش‌های نامناسب می‌توانند آسیب‌های غیرقابل برگشتی به بدن کودک وارد کنند. شما می‌توانید از جدول زیر برای تعیین اندازه پای کودک، نسبت به سن و طول پا استفاده کنید.
در ابتدا پای کودک خود را بر روی یک صفحه کاغذی قرار دهید و با مدادی عمود بر سطح، محیط پا را بر روی کاغذ رسم کنید. سپس با کمک خط کش به اندازه گیری بزرگترین فاصله بپردازید و بر اساس طول اندازه گیری شده سایز کفش فرزند خود را از روی جدول به دست آورید.
کفش‌های کودکان باید به خوبی اندازه آنها باشد. بیشتر والدین تلاش می‌کنند کفش‌هایی را خریداری کنند که جای کافی برای حرکت انگشتان کودک داشته باشد. البته توجه به این نکته ضرورت دارد که کفشی به اندازه ۱.۲ تا ۱.۷ سانتی متر بزرگتر از طول پای کودک خریداری شود. این میزان بزرگتر بودن به پای کودک فضای مناسب برای حرکت در زمان راه رفتن و دویدن را می‌دهد.
به این توجه داشته باشید که استاندارد سایز بندی کفش‌ها می‌تواند تا ۱.۵ واحد انحراف داشته باشد. در ۹۱ درصد موارد، سایز کفش‌ها کوچکتر از طول داخلی کفش هستند. بنابرین والدین نمی‌توانند تنها به عدد نوشته شده به عنوان سایز کفش اعتماد کنند و باید خود به انجام اندازه گیری بپردازند.
حتی اگر کفش نیز ظاهر خوبی داشته باشد و تولید کننده اندازه درستی را ارائه کرده باشد، این بدان معنی نیست که کفش گزینه مناسبی برای کودک محسوب می‌شود. والدین وظیفه دارند با در نظر گرفتن تمامی مسائل، بهترین گزینه را برای فرزند خود انتخاب کنند تا از ایجاد آسیب‌های بعدی جلوگیری کنند.
منبع:
جذاب، کامل
بیبی کینگ
به عمل جراحی برای پایین آوردن بیضه به داخل محل اصلی خود در داخل کیسه بیضه، ارکیدوپکسی گفته می شود.
به طور طبیعی بیضه داخل شکم رشد نموده و اغلب در هفته 35 حاملگی خودبخود به سمت کیسه بیضه نزول می کند. گاهی اوقات به دلایل ناشناخته یک یا هر دو بیضه نزول نمی کنند. این بیماری به عنوان بیضه نزول نیافته شناخته می شود. اگر تا 14 ماهگی بیضه به محل اصلی خود نرسید باید جراحی صورت گیرد. بهتر است تا قبل از دو سالگی درمان صورت پذیرد.
سن مناسب عمل جراحی بیضه نزول نکرده، 14 ماهگی است و بهتر است که زیر 18 ماه عمل شود.
جراحی تحت بیهوشی عمومی برای جابجا کردن بیضه به داخل کیسه بیضه صورت می گیرد. برش کوچکی در ناحیه کشاله ران داده می شود و لوله های مرتبط به بیضه تا حد ممکن آزاد می شوند که به راحتی به کیسه بیضه برسد. بیضه داخل کیسه ثابت شده و پوست ناحیه کشاله ران و کیسه بیضه ترمیم می شود.
تورم بیضه، درد پس از عمل جراحی، خونریزی یا عفونت محل جراحی، اسکار ایجاد شده در دراز مدت، تخریب بیضه یا کیسه بیضه در حین عمل، وجود قرمزی و ترشح چرکی در محل جراحی، افزایش درجه حرارت بدن، برگشت بیضه به محل قبلی خود که 12-6 ماه پس از عمل اولیه ترمیم مجدد صورت می گیرد، از عوارض ارکیدوپکسی هستند.
برای مطالعه مطالب بیشتر در مورد درمان بیضه نزول نیافته اینجا را کلیک کنید