از بیماری کرون چه می دانید؟

کولیت زخمی یا کولیت اولسراتیو

علائم کولیت اولسراتیو بسیار شبیه به علائم کرون است، اما فقط بخشی از دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد که اتنها روده بزرگ است. اگر سیستم ایمنی بدن شما مواد غذایی را به طور اشتباه مهاجم فرض کند، باعث ایجاد زخم در پوشش روده بزرگ می شود. همچنین اگر حرکات مکرر در روده ی خود احساس می کنید و یا اکثرا حس نیاز برای استفاده از سرویس بهداشتی دارید، اگر خون در مدفوع خود مشاهده کردید و یا احساس گرفتگی شدید در شکم خود دارید، حتما به پزشک مراجعه کنید.

بیماری کرون

بیماری کرون در گروه بیماری های دستگاه گوارشی قرار می گیرد و به آن بیماری التهابی روده (IBD) گفته می شود. کرون می تواند بر روی هر قسمتی از دستگاه گوارشی روده و معده تأثیر بگذارد، اما اغلب بر روی ایلئوم ترمینال تأثیر می گذارد. ایلئوم ترمینال بخشی از دستگاه گوارش است که انتهای روده کوچک و ابتدای روده بزرگ را به هم متصل می کند.

بیماری سلیاک

بیماری سلیاک یک حساسیت جدی به گلوتن است. پروتئین موجود در گندم، چاودار و جو را گلوتن می نامند. اگر به گلوتن حساسیت دارید، با خوردن گلوتن سیستم ایمنی بدن شما مورد حمله قرار می گیرد؛ پرزهای معده و روده که در جذب مواد مغذی مفید هستند دچار اسیب می شوند. این علائم در کودکان ممکن است به صورت شکم درد، نفخ، اسهال، یبوست، استفراغ و کاهش وزن بروز پیدا کنند. علائم این بیماری در بزرگسالان همچنین می تواند شامل کم خونی، حس خستگی مفرط، تحلیل استخوان، افسردگی و تشنج باشد.

سنگ کیسه صفرا

سنگ های کیسه صفرا رسوبات سختی هستند که در کیسه صفرا (کیسه ی کوچکی به شکل گلابی که برای هضم غذا، صفرا تولید و نگهداری می کند) تشکیل می شوند. اگر فرد مبتلا به کلسترول باشد و یا در کیسه صفرای بیمار ضایعات زیادی وجود داشته باشد و یا کیسه صفرای بیمار به طور مناسب خالی نشود، احتمال تشکیل سنگ کیسه صفرا وجود دارد.

هنگامی که سنگ های کیسه صفرا، مجاری منتهی از کیسه صفرا به روده ی بیمار را مسدود کنند، ممکن است باعث ایجاد درد شدید در بالای سمت راست شکم بیمار شوند. گاهی اوقات مصرف دارو باعث حل شدن سنگ های کیسه صفرا و از بین رفتن آن ها می شود، ولی در صورتی که مصرف دارو باعث درمان نشود، برای حذف کردن سنگ کیسه صفرا بیمار باید تحت جراحی قرار بگیرد.

برای دیدن مطالب بیشتر اینجا را کلیک کنید

آیا تراشیدن سر رابطه ای با رشد مجدد موها دارد؟

آیا تراشیدن موی سر باعث رشد مو می شود؟

با توجه به این‌که افراد مشهور زیادی مثل: کیتی پری، کارا دلوین، کریستین استورات و جدیدترین آن‌ها کیت هادسن، این تابستان موهای سر خود را تراشیده اند، همه فکر می‌کنند: «زمانی‌که موهایشان دوباره رشد کند، خیلی بهتر به‌نظر می‌رسد.» هم‌چنین این فکر به ذهن آن‌ها خطور می‌کند که «آیا نیاز هست من هم موهای سرم را بتراشم؟» بر اساس داستانی قدیمی خیلی از ما عقیده داریم که تراشیدن موی سر باعث رویش موهای سالم‌تر و قوی‌تر می‌شود. در برخی موارد، افرادی هم که هر روز موهای خود را رنگ می‌کردند، آن‌ها را کامل کوتاه می‌کردند که موهای جدید رشد کند. با در نظر گرفتن این موضوعات، از متخصصان پوست و متخصصان ریزش مو این سوال قدیمی را می پرسیم: «آیا تراشیدن موی سر باعث رویش موهای سالم‌تر می‌شود؟»

تقریباً پاسخ همه آن ها مشترک است: «خیر» این موضوع، یک افسانه است. این کار را نکنید و موهای سرتان را به امید تقویت آن‌ها از ته نزنید. بنابراین جواب سوال «آیا من باید موهای سرم را بتراشم؟» این است که ففط اگر می‌خواهید موهایتان مثل افراد مشهور کوتاه بوده و خط داشته‌باشد، این کار را انجام دهید.

اصلاح‌کردن موی سر باعث می‌شود که موهایی که به‌خاطر حرارت یا رنگ‌کردن آسیب دیده‌اند از بین بروند. اصلاح‌کردن موی سر تأثیری در ساقه مو و چرخه رشد ندارد. در واقع، موها از داخل سر رشد می‌کنند. ساختار بدن و سلول‌های‌تان هستند که در مورد کیفیت موهایتان تصمیم می‌گیرند. رشد مو می‌تواند تحت تأثیر استرس‌ و نگرانی‌های روحی و یا کمبود مواد مغذی در بدن قرار بگیرد ولی اصلاح‌کردن موهای سرتان هیچ کمکی به تقویت آن‌ها نمی‌کند. (در این باره بخوانید: ویتامین های مورد نیاز برای تقویت مو)

بهترین راه جلوگیری از ریزش موی سر

با این ذهنیت، اگر سرمان را اصلاح کنیم، موهای جدید دقیقا مثل گذشته رشد می‌کنند. زمانی‌که موهای جدید رشد می‌کنند، اگر مثل قبل با آن‌ها رفتار کرده و به‌خوبی از آن‌ها مراقبت نکنید، ظاهرشان دقیقا مثل موهای قبلتان می‌شود. حالا واقعیت را بدانید. برای این‌که موهایتان زیباتر به‌نظر برسد، به موهای خود کمتر حرارت دهید و فعالیت‌های شیمیایی مثل، سفیدکردن مو، رنگ‌کردن و استفاده از کرم صاف‌کننده انجام ندهید. به جای این فعالیت‌های شیمیایی، روزانه به موهایتان رطوبت دهید.

از آنجایی که قرص و ترکیبات زیادی همراه با محصولات جدید افزایش کلاژن که از ریزش مو محافظت می‌کنند، ارائه می‌شوند، در این شرایط باز هم نمی‌توان گفت که یک راه حل برای همه مشکلات مناسب است. هنوز کسی قرصی تولید نکرده‌است که موهای زیبا و بی‌نظیری را تضمین کند. اگر فردی این کار را انجام داده‌بود، الان پولدار تر از بیل گیتس بود!

پوست پدیا مرجع تخصصی مشاوره پوست و مو

زیر نظر دکتر گیتا مجید زاده و دکتر نابت تاجمیر ریاحی

برای تعیین اندازه سوزن چه نکاتی اهمیت دارد؟

اندازه سوزن‌ها

سوزن‌ها به شکل متفاوتی از سرنگ‌ها نام گذاری می‌شوند. بسته بندی سوزن‌ها حاوی شماره گذاری منحصر به فردی است. در ابتدای این شماره گذاری یک عدد جای می‌گیرد و در ادامه یک G و عددی دیگر قرار دارد. برای تعیین اندازه سوزن دقت به نکات زیر اهمیت دارد:

• اولین عدد پیش از G ضخامت سوزن را نشان می‌دهد. هر چه این عدد بزرگتر باشد، سوزن باریک تر است.
• دومین عدد طول سوزن را به واحد اینچ نشان می‌دهد.

برای مثال سوزن 22 G ½ سوزنی به ضخامت 22 و طول نیم اینچ است.

ضخامت سوزن

اگر باید داروی کمی را به خود تزریق کنید، استفاده از سوزن‌های باریک تر در مقایسه با سوزن‌های پهن تر، درد کمتری را برای شما ایجاد می‌کنند. برای تزریق مقادیر بیشتر دارو، سوزن‌های پهن تر انتخاب بهتری هستند. در این حالت این سوزن‌ها ممکن است درد بیشتری برای فرد ایجاد کنند، با این حال می‌توانند در زمان کمتری تزریق را به پایان برسانند.

طول سوزن

از منظر طول سوزن، بهترین گزینه به اندازه فرد بستگی دارد (کودک کوچک به سوزن کوتاه تری نسبت به فرد بزرگسال نیاز دارد)، همچنین محل تزریق در تعیین اندازه سوزن مورد نیاز تاثیرگذار است. به علاوه، بعضی داروها می‌توانند به صورت سطحی جذب بدن شوند (مستقیم در زیر پوست)، حال آن که بعضی دیگر باید در ماهیچه فرد تزریق شوند. بدین ترتیب تزریق‌ها به طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شوند:

• تزریق زیرجلدی: این تزریق در زیر پوست و به درون بافت چربی انجام می‌شود. از آن جایی که این تزریق‌ها کم عمق هستند، معمولا با سوزن‌هایی کوچک و کوتاه انجام می‌شوند. معمولا از سوزن‌های نیم یا پنج هشتم اینچی و با ضخامت 25 تا 30 برای این کار استفاده می‌شود.
• تزریق عضلانی: این تزریق مستقیما به درون ماهیچه انجام می‌شود. ماهیچه در عمق بیشتری نسبت به ناحیه زیرجلدی پوست قرار دارد، بنابرین سوزن‌های مورد نیاز برای تزریق عضلانی ضخیم تر و طولانی تر هستند. معمولا برای تزریق‌های عضلانی از سوزن‌هایی با ضخامت 20 تا 22 استفاده می‌شود که طول یک یا یک و نیم اینچی دارند.

طول سوزن معمولا با توجه به ابعاد فیزیکی فرد مشخص می‌شود. باید دقت شود که سوزن از چه میزان بافت چربی عبور داده می‌شود. برای مثال ممکن است برای یک فرد لاغر به سوزن یک اینچی نیاز باشد و برای افراد سنگین تر، استفاده از سوزن یک و نیم اینچی عملکرد بهتری داشته باشد.

 منبع:

سلامت پدیا

از هیپرپیگمانتاسیون چه می دانید؟

هیپرپیگمانتاسیون چیست

هیپرپیگمانتاسیون یا هایپرپیگمنتیشن یک مشکل خاص پوستی است که در نتیجه آن، پوست فرد در نواحی خاصی تیره می شود. علت اصلی بروز هیپرپیگمانتاسیون، تولید بیش از حد ملانین است که یک رنگدانه پوستی به حساب می آید.

هیپرپیگمانتاسیون معمولا با آسیب و خطر خاصی همراه نیست اما در برخی موارد ممکن است نشان از یک بیماری خاص در فرد باشد. بیشتر افراد به دلیل بر هم خوردن ظاهر پوست و بدن خود در اثر هیپرپیگمانتاسیون آشفته شده و دچار استرس می شوند.

علت هیپرپیگمانتاسیون 

دو دلیل اصلی برای بروز هیپرپیگمانتاسیون در بدن افراد وجود دارد که عبارتند از:

• غلظت ملانوسیت ها، که مسئول تولید ملانین در پوست هستند، در بدن بسیار بالا برود
• فعالیت ملانوسیت ها بیش از حد باشد (‌به اصطلاح بیش فعال باشند)

هیپرپیگمانتاسیون یا هایپرپیگمنتیشن انواع مختلفی دارد که در دسته‌های مختلفی قرار می گیرند. هیپرپیگمانتاسیون پوستی در افراد در نتیجه عوامل زیر است:

هیپرپیگمانتاسیون پس از التهاب

این نوع زمانی به وجود می آید که پوست فرد به دلیل جراحت، سوختگی، جوش، اصطکاک پوست و پسوریازیس صدمه ببیند. گاهی اوقات فقط به خاطر استفاده از یک محصول بهداشتی برای پوست دچار این نوع از هیپرپیگمانتاسیون می شوید.

هیپرپیگمانتاسیون پس از التهاب معمولا فعالیت سیستم احیای پوست را محدود می کند؛ البته این اتفاق پس از چند ماه رخ می دهد. درمان هیپرپیگمانتاسیون تاثیر مثبت و موثری بر روی نوع التهابی آن دارد.

قرار گرفتن در معرض اشعه فرابنفش

این نوع با قرار گرفتن در معرض اشعه خورشید به وجود می آید اما بر روی پوست تا حد کمی خود را نشان می دهد. معمولا هیپرپیگمانتاسیون اشعه فرابنفش خورشیدی پوست صورت افراد را به شکل کامل تحت تاثیر قرار می دهد. در این حالت پوست صورت افراد به نسبت سایر بخش های بدن کدر و تیره می شود. 

بسیاری از بانوان به کمک محصولاتی نظیر کانسیلرها و مواد پوستی این نوع از هیپرپیگمانتاسیون را مخفی می کنند. این دسته از محصولات پوست صورت را روشن تر نشان می دهند.

لنتیجین (لکه های خورشیدی)

به این مشکل پوستی، لکه های سن و یا جگر سیاه نیز گفته می شود. با بالا رفتن سن ، این لکه های پوستی بیشتر دیده می شوند اما افزایش سن به شکل مستقیم مسئول ظاهر این لکه ها بر روی پوست نیست. معمولا افراد با قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور آفتاب دچار مشکل لنتیجین پوست می شوند.

ملاسما

عدم وجود تعادل در هورمون های بدن معمولا علت اصلی بروز این نوع از هایپرپیگمنتیشن به حساب می آید. ملاسما به شکل رایج در اثر عدم کارکرد صحیح غده تیروئید، پروسه درمانی تعویض هورمون و هیپرپیگمانتاسیون رخ می دهد. همچنین نوعی از ملاسما مرتبط با بارداری در بانوان وجود دارد.

تخت ویژه برنزه کردن بدن (اتاقک برنزه کردن)

طبق ادعای آکادمی پوست آمریکا و بخش سلامت انسانی این کشور، تشعشعات فرابنفش تخت های برنزه کردن پوست، اتاقک های مخصوص آن و همچنین لامپ های خورشیدی، حاوی موادی هستند که احتمال بروز سرطان در بدن را بالا می برند.

قرار گرفتن در معرض اشعه فرابنفش در فضاهای بسته ریسک بروز انواع سرطان های پوست را بالا می برد که از جمله آن ها نیز می توان به ملانوما ، سرطان سلول سنگفرشی و سرطان سلول بازال اشاره داشت.

استفاده از دستگاه های برنزه کردن پوست تا قبل ۳۰ سالگی، ریسک بروز ملانوما در افراد را تا ۷۵ درصد افزایش می دهد. تشعشعات فرابنفش در حین برنزه کردن منجر به افزایش سن پوست، هیپرپیگمانتاسیون، آسیب به چشم مثل آب مروارید و سرکوب سیستم ایمنی می‌شوند. بنابراین، متخصصان پوست استفاده از تخت های برنزه کردن، اتاقک های مخصوص برنزه کردن پوست و لامپ های خورشیدی را پیشنهاد نمی کنند.

دارو ها

مثل آنتی بیوتیک، هورمون ها و دارو های ضد تشنج که احتمال بروز هیپرپیگمانتسیون را افزایش می‌دهند.

سایر عوامل

• وراثت
• التهاب پوستی
• عادت به کندن پوست
• 
  
• 
  
• برای دیدن ادامه مطالب  هیپرپیگمانتاسیون اینجا را کلیک کنید
• دکتر نابت تاجمیر ریاحی، متخصص پوست و مو و زیبایی در تهران

آنژیوپلاستی یا جراحی بای پس، کدامیک برای من مناسب تر است؟

برای بسیاری از افراد، انتخاب یکی از این روش‌ها دغدغه مهمی محسوب می‌شود. در این جا می‌خواهیم مشخص کنیم که کدام یک از این دو روش بهترین تاثیر درمانی برای پلاک‌های ناشی از کلسترول که شریان کرونری را مسدود کرده اند و جریان خون به بخشی از ماهیچه قلب را محدود کرده اند، خواهد داشت.

برای این سوال، هیچ پاسخ شفافی وجود ندارد. پاسخ به این سوال به وضعیت بیمار وابسته است: باید مشخص شود چه تعدادی از شریان‌های بیمار مسدود شده اند، انسداد‌های ایجاد شده در کدام بخش قرار دارند، سلامت عمومی بیمار چه وضعیتی دارد و بیمار چه ترجیحاتی برای ادامه زندگی خود دارد.

تعریف از بهترین روش نیز باید مشخص شود، این که کدام روش دوام بیشتری دارد، کدام روش زمان بهبود کوتاه تری دارد، کدام روش مشکلات کمتری را برای فرد ایجاد می‌کند یا بیشترین میزان زنده ماندن فرد در کدام روش رخ می‌دهد در تعریف بهترین روش درمانی موثر هستند.

در نگاه اول، آنژیوپلاستی به همراه استنت گذاری برنده اصلی این بررسی به نظر می‌رسد. آنژیوپلاستی تنها به برش کوچکی در ناحیه کشاله ران پا، بی حسی موضعی، یک شبانه روز استراحت در بیمارستان و زمان بهبود نسبتا کوتاهی نیاز دارد. در مقابل، جراحی بای پس نیازمند باز کردن سینه، بی هوشی کامل، چندین روز استراحت در بیمارستان و چندین هفته مراقبت برای بهبودی کامل  خواهد بود.

این تفاوت‌ها یکی از دلایلی هستند که تعداد بالای عمل‌های آنژیوپلاستی (1.3 میلیون جراحی در ایالات متحده آمریکا) را در مقایسه با جراحی‌های بای پس (470 هزار جراحی) توجیه می‌کنند. از سوی دیگر جراحی بای پس برنده رقابت از نظر دوام و آزادی از دردهای قفسه سینه بعدی خواهد بود، همچنین در جراحی بای پس افراد کمتری به تکرار جراحی نسبت به آنژیوپلاستی نیاز پیدا می‌کنند.

برای درمان مشکلات ساده تر

برای درمان انسدادهایی که در یک شریان کرونری رخ داده اند و پیچیدگی آن چنانی ندارند، آنژیوپلاستی اولین انتخاب برای بیشتر متخصصان قلب و بیماران آنها محسوب می‌شود. این روش سریع است، درد کمی به همراه دارد و باعث می‌شود بیمار ظرف مدت کوتاهی به فعالیت‌های معمول زندگی خود باز گردانده شود. بخش بزرگی از مطالعات نشان می‌دهند که زنده ماندن پس از آنژیوپلاستی به همان اندازه جراحی‌های بای پس خواهد بود.

از طرف دیگر راحتی آنژیوپلاستی مشکلاتی را نیز به همراه دارد. تقریبا یک چهارم افرادی که این عمل را انجام می‌دهند در چند سال آینده به تکرار آن یا در بعضی موارد به جراحی بای پس نیاز پیدا می‌کنند.

برای درمان مشکلات پیچیده تر

برای مدت زیادی جراحی بای پس به عنوان تنها راه حل انسداد دو یا سه شریان کرونری، انسداد نقطه اتصال دو شریان، انسداد در قلبی که مشکل پمپاژ در بطن سمت چپ دارد یا درمان کسانی که دیابت یا بیماری‌های کلیوی دارند شناخته می‌شده است. لازم به ذکر است با توجه به پیشرفت های اخیر تکنیک های آنژیوپلاستی،استفاده از این روش برای درمان بیماری های ذکر شده افزایش یافته است.

مقایسه این دو روش درمانی دشوار است، زیرا مطالعات دقیق کمی به بررسی و مقایسه این روش‌ها در هر کدام از این شرایط پیچیده پرداخته اند. با این حال اطلاعاتی از منابع دیگر در این مورد وجود دارند. برای مثال اطلاعات جمع آوری شده در یک بررسی در ایالت نیویورک که 17000 جراحی بای پس و آنژیوپلاستی در سال‌های 2003 و 2004 را در بیمارستان‌های ایالتی بررسی کرده اند مسائل جالبی را نشان می‌دهند.

در این مطالعه، پژوهشگران مرگ فوری بعد از این جراحی‌ها، مرگ در هجده ماه پس از جراحی و حمله قلبی در درون این هجده ماه را برای این دو روش مقایسه کرده اند. این بررسی در 24 ژانویه 2008 در ژورنال پزشکی نیوانگلند و با عنوان “جراحی بهتر از استنت برای چندین انسداد عمل می‌کند” منتشر شده است. با این حال، عنوان این مقاله کل ماجرا را منتقل نمی‌کند.

بررسی نشان می‌دهد جراحی بای پس عملکرد بهتری داشته است، با این حال این تفاوت چندان قابل توجه نیست. تقریبا عملکرد بهتر جراحی بای پس در 18 ماه پس از جراحی، چیزی حدود 1.6 تا 2 درصد بهتر بوده است. البته نباید این تفاوت ناچیز نادیده گرفته شود، زیرا میلیون‌ها نفر در سال به انجام این عمل‌ها می‌پردازند.

تفاوت اصلی میان این دو روش درمانی، در نیاز به تکرار عمل‌ها بوده است. میان افرادی که در ابتدا به انجام آنژیوپلاستی پرداخته اند، سی درصد به جراحی بعدی در هجده ماه بعد از جراحی نیاز پیدا کرده اند، در حالی که این عدد برای گروهی که جراحی بای پس داشته اند پنج درصد بوده است. این بررسی زمانی صورت گرفته است که استفاده از استنت‌های دارویی در بالاترین سطح ممکن بوده است. بنابرین می‌توان از این اطلاعات برای تحلیل شرایط امروز این جراحی‌ها نیز استفاده کرد.

باید دقت داشت که متخصصان قلب و بیماران با مشورت با یکدیگر روش درمانی خود را انتخاب می‌کنند. این موضوع می‌تواند نتیجه این تصمیم را به سمت استفاده از جراحی بای پس سوق دهد، زیرا پزشکان در بعضی موارد برای بیماران با وضعیت شکننده تر یا کسانی که با انجام جراحی شانس فوت آنها افزایش می‌یابد، آنژیوپلاستی را تجویز می‌کنند.

در حال حاضر پاسخ دقیقی برای اینکه آنژیوپلاستی بهتر است یا جراحی بای پس وجود ندارد. با این حال محققان در حال بررسی بالینی وضع موجود هستند. در حال حاضر، سه بررسی و آزمایش مستمر وجود دارند که در حال بررسی آثار بلند مدت و کوتاه مدت آنژیوپلاستی و جراحی بای پس برای بیماری‌های پیچیده یا چند رگی شریان کرونری هستند.

تا زمانی که پاسخ دقیقی برای این سوالات فراهم شود، می‌توان گفت نتایج آنژیوپلاستی و جراحی بای پس به حدی نزدیک هستند که فرد می‌تواند بسته به شرایط خود میان آنها انتخاب کند. البته در این فرآیند بیمار قطعا باید با پزشک معالج در مورد پیشنهاد روش مناسب مشورت کند و بهتر است نظر پزشکان متخصص دیگر را نیز برای یافتن بهترین روش درمانی جویا شود.

“در یک مطالعه بر روی نتایج آنژیوپلاستی و جراحی بای پس مشخص شد برای جراحی‌های پیچیده، جراحی بای پس با اختلاف ناچیزی نتایج بهتری دارد.”

دکتر سید خلیل فروزان نیا فوق تخصص جراحی قلب